چل اُ شیش

این قدرت انتخابِ دوس داشتنی ... 

مثل یه تاس می مونه که همه طرفش یه عددِ و ما هر دفعه که می ندازیمش ذوق زده می شیم.نه به خاطرِ عددی که قرارِ بیادبلکه به خاطر این موضوع که به خودمون میگیم: آره تاس رو من انداختم. 

ولی ما عدد تاس یکی دیگه بودیم که قبلا مارو انداخته.

همه ی ما از اون لحظه ای که به دنیا اومدیم، تمام انتخاب هامون رو تا لحظه ی مرگمون انجام دادیم. فقط، نمی دونیم برای چه اتفاقی انتخاب کردیم. 

و این دوس داشتنی، انتخاب است یا اجبار؟!